De weersvoorspellingen voor maandagmiddag waren storm en regen en aangezien er geen andere plannen waren, ben ik maar weer eens een chemokuurtje gaan halen. En deze keer hing er een geheimzinnig zakje aan de infuusstandaard. Het zakje zat ingepakt in aluminiumfolie. Dit is een stofje dat het daglicht niet kan verdragen, bedacht ik. Dit is vast zo’n geweldig goedje dat niemand mag weten wat er in zit. Spannend!
Hoe het zo gekomen is dat ik gisteren ineens weer aan de chemo zat? Heel simpel. Bij het Antoni van Leeuwenhoek kan ik pas 16 oktober terecht en ondertussen groeit de kanker nog steeds explosief door. Dat geeft ook meer klachten. De afgelopen week heb ik bijvoorbeeld vooral in bed doorgebracht omdat ik zo ontzettend moe was. Drinken gaat heel slecht en ik ervaar meer pijn. Dus had ik afgelopen vrijdag een afspraak met de oncoloog om e.e.a. te bespreken. Na de feiten nog eens op een rijtje gezet te hebben, heb ik vrijdag besloten om toch aan de chemo te beginnen in de hoop dat het de klachten iets vermindert en dat ik daardoor wat langer op de been blijf. Wel heb ik besloten dat als deze chemo, ondanks de belofte dat het minder bijwerkingen geeft, zwaar blijkt te zijn er geen volgende kuur komt. Kwaliteit moet voorop staan. Vandaag voel ik me beter dan ik me de afgelopen week gevoeld heb, maar dat komt door de dexamethason die ik deze dagen inneem. Dat zorgt er voor dat ik me beter voel, dus het is nog even afwachten hoe het de komende weken voelt.
Nog een leuk bijkomend voordeel van deze chemo is dat ik in de lijst met bijwerkingen haarverlies niet zie staan, wat zou kunnen betekenen dat ik de prachtige lokken die ondertussen weer op mijn hoofd verschenen zijn, mag houden.