Keurig volgens afspraak kwam vanmorgen iemand om te vertellen hoe ik de sondevoedingspomp moest bedienen. So far so good, zou je denken, maar de ervaring van de afgelopen anderhalve maand leert dat er krachten zijn die mijn herstel aan het tegenwerken zijn. Als het mis kan gaan, dan gaat het ook mis en ook deze ochtend was daar geen uitzondering op. De voeding van Nutricia was vervangen door een ander merk en de slangen paste niet op deze zakken. De meneer ging kantoor bellen en die zouden terugbellen. Ondertussen heeft hij uitgelegd hoe de pomp werkt, maar het was dus droogoefenen. Omdat er niets terug kwam van het kantoor ging hij nog maar eens bellen en om de chaos nog wat te vergroten stond er ineens een collega van de meneer in de kamer die ontdekt had dat ze vlak bij elkaar in de buurt waren en ze kwam gezellig even buurten. Slechte timing. Héle slechte timing, voor zover het al gepast is om te gaan buurten bij een collega die iemand uitleg aan het geven is. Uiteindelijk zou er met spoed vanmiddag andere slangen gestuurd worden. De vriendelijke meneer bedacht dat ik tot die tijd mijzelf ieder half uur via een spuit wat voeding toe kon dienen. Hij wist natuurlijk niet dat ik gisteren een chemokuur gehad had en het mij natuurlijk nooit zou lukken om een hele dag op te zijn. Veel voeding heb mijzelf ook niet toegediend want ik heb inderdaad vooral geslapen vandaag. De nieuwe slangen werden vanmiddag geleverd en uiteindelijk kon ik na weer 24 uur niet gegeten te hebben, weer wat voeding binnen krijgen. Ik loop nu vrolijk rond met mijn rugzak met daarin het pompje en de zak voeding. Is het leuk? Nee, maar ik heb het nodig om nog even verder te kunnen.

Mijn arm ziet er vandaag erger uit dan de arm van de gemiddelde junk. Rood, blauw, paars en groen. Had ik gisteren niet verteld, maar het prikken van het infuusnaaldje was natuurlijk weer een ramp en na drie mislukte pogingen heeft uiteindelijk een anesthesioloog het ding geplaatst. Het heeft alles bij elkaar anderhalf uur geduurd voordat ik een infuusnaaldje in mijn arm had. De arm heeft gelukkig drie weken om een beetje te herstellen, maar op dit moment doet het allemaal nog steeds zeer.

Morgenmiddag komt er een kandidaat-notaris hier thuis om mijn testament in elkaar te gaan zetten. Ik kan het nu echt niet langer uitstellen, maar zie er behoorlijk tegenop. Het wordt zo definitief. Ik heb ook al over het organiseren van mijn begrafenis gesproken met mijn vriendin en ook dit is iets wat gedaan moet worden, maar wat we eigenlijk niet willen doen. Toch is mijn realiteit dat ik zo zwak ben dat het ieder moment over kan zijn en dan moeten deze zaken gewoon geregeld zijn. Geen uitstel meer.