Afgelopen nacht heb ik uren liggen denken over hoe het nu met me gaat en of ik echt dat uit mijn leven haal wat ik er uit wil halen. Zal ik straks liggend op mijn sterfbed tevreden zijn met de keuzes die ik in deze laatste jaren gemaakt heb? Besteed ik mijn tijd en energie aan de zaken waar ik mijn tijd en energie aan wil besteden? Is dit de kwaliteit van leven die ik in gedachte had? Tot mijn verdriet kon ik de vragen niet geheel positief beantwoorden en het denken hierover heeft mij het grootste deel van de nacht wakker gehouden. Ik kan natuurlijk nu niet gaan zitten verkondigen dat de afgelopen maanden waardeloos waren, want dat is natuurlijk niet waar. Ik heb een aantal geweldige dingen meegemaakt en de aandacht en de reacties van iedereen heb ik als bijzonder prettig ervaren en dat heeft me erg gelukkig gemaakt. Maar er gaat te veel tijd en energie verloren aan allerlei triviale zaken en aangezien ik weinig tijd en energie over heb, is dat jammer. Op 2 april 2010 kreeg ik te horen dat de kanker weer terug was en in mei hoorde ik een prognose van 2 tot 3 jaar. Ondertussen is er al weer bijna een jaar voorbij. Uiteraard hoop ik dat ik door de chemotherapie extra tijd zal krijgen, maar als dat niet gebeurt dan heb ik nog 1 à 2 jaar over. Dat is niet zo heel veel tijd meer. Tel daar mijn verminderde energieniveau bij op en ik krijg het heel erg benauwd. Ik heb geen tijd meer te verliezen.

Ook op het sociale vlak is het soms niet zo simpel meer. Zo was ik op een verjaardag en een van de gesprekken ging er over hoe vervelend het was dat er nog zoveel jaren gewerkt moest worden voordat het pensioen daar was. Ja, wat moet ik daar dan op zeggen? Moet ik dan roepen dat ze niet zo moeten zeuren en dat ik dolblij zou zijn als ik tot mijn 65ste door zou kunnen werken? Maak ik er een grap over? Of kies ik er voor om maar gewoon niets te zeggen? Ik wil mijn ziekte niet elke keer tot gespreksonderwerp maken. Een grap maken is heel leuk, maar niet ieder moment is geschikt voor een (morbide) grap en dus kies ik er voor om niets te zeggen. Het is uiteraard niet de bedoeling dat er in mijn aanwezigheid niet meer over bepaalde onderwerpen gesproken kan worden. Het is natuurlijk ook absoluut niet de bedoeling dat iedereen zich er constant van bewust moet zijn zo gelukkig te zijn nog steeds in goede gezondheid te verkeren en dat zij dus niet mogen mopperen. Ik vind het lastig om de problemen van anderen niet steeds te vergelijken met mijn eigen situatie en vervolgens die problemen te bagatelliseren.

Ik merk dat ik het ontzettend moeilijk vind om de boel in balans te houden en om voor mijzelf te kiezen. Ik wil aandacht geven, ik wil betrokken blijven, maar ik kan het niet zo door laten gaan want ik heb er de tijd en de energie niet meer voor.