Eerst even terug naar Pasen. Zondag, eerste paasdag, wilde ik rond een uur of elf een eitje gaan koken, maar toen ging mijn schat het huis soppen. Aangezien dit wel eens mijn laatste paaseitje kon worden, wilde ik er optimaal van genieten en het niet hoeven opeten met mijn voeten in mijn nek omdat er een stofzuiger langs kwam. Later een tweede poging gewaagd en ik heb inderdaad genoten van mijn – zachtgekookte – paasei (ik had uiteraard het grootste ei uit de doos gepakt). Maandag, tweede paasdag, bracht mijn moeder op mijn verzoek een sneetje paasstol mee en dat was ook smullen. Het was dan wel geen uitgebreide paasbrunch, maar deze Paasdagen waren voor mij helemaal compleet met het eitje en de stol.

Maandag trouwens ook voor het eerst alle foto’s van Costa Rica bekeken. Ben er ongeveer 2 uur mee bezig geweest en ze uitzoeken zal nog wel een hele klus worden.

Vanmorgen had ik een afspraak met de chirurg over het plaatsen van de port-a-cath. Dat gaat a.s. vrijdag al gebeuren. Dan is het wel vrijdag de 13e, maar misschien is dat wel mijn geluksdag. Het is niet zo’n heftige ingreep, dus kan ik ’s avonds weer gewoon naar huis. Wel zo prettig. Volgende week dinsdag heb ik dan weer een afspraak bij de oncoloog en dan gaan we de volgende chemo afspreken.

Ik zie er best wel tegenop om nog drie kuren te gaan doen. Ik begin me net wat minder moe te voelen en nu ga ik weer voor negen weken chemo met naar alle waarschijnlijkheid weer die vreselijke vermoeidheid en kortademigheid. Nog negen weken in bed doorbrengen. Ik moet er heel eerlijk gezegd niet aan denken, maar ik wil nu toch ook niet opgeven en dit laatste stuk maar even doorbijten.
Ongeveer twee jaar geleden kreeg ik de prognose 2 à 3 jaar en na twee jaar ben ik er nog en die drie jaar zou ik zo maar eens kunnen gaan halen. Ik hoop dat ik na de chemo nog even mee ga en nog kan genieten van het leven. Hopelijk verlost van de sondevoeding, misschien nog een keer op reis en genietend van de zachtgekookte eitjes.