Ondertussen heb ik twee controles gehad bij de longarts. Er zit nog steeds een beetje vocht onderin de long en bovenin zit nog wat lucht. Op de tweede foto was te zien dat er een lichte verbetering was t.o.v. de eerste foto, dus het gaat de goede kant op. Ik ben veel minder kortademig en de zuurstofopname van beide longen is normaal, dus het lijkt erop dat er niet tot nauwelijks schade is aan de rechterlong. Daar ben ik uiteraard erg blij over. Het zal nog wel een tijdje duren voordat alle vocht en lucht verdwenen is, maar zolang het maar steeds minder wordt ben ik dik tevreden.

Vervolgens had ik een gesprek met de oncoloog. We hebben gesproken over of we door zouden gaan met de chemo. Als ik door zou gaan zou dat betekenen dat er een nieuwe port-a-cath geplaatst zou moeten worden en ik nog twee chemokuren zou doen. Ik heb een aantal dagen bedenktijd genomen omdat ik toch wel wat angstig was geworden na de mislukte vierde kuur. Uiteindelijk heb ik toch besloten om de nieuwe port-a-cath te laten plaatsen en de laatste twee kuren te gaan doen. Nu stoppen zou betekenen dat ik alle ellende van de afgelopen maanden min of meer voor niks doorstaan heb. Ook was er een goed resultaat van de eerste drie kuren en ik wil eigenlijk nog wel heel graag nog heel lang blijven leven.

Het plaatsen van de port-a-cath ging soepel, maar ik moest deze keer wel een dagje extra in het ziekenhuis blijven omdat ze mijn rechterlong in de gaten wilde houden na de narcose.
Daarna was het tijd om de afspraken te maken voor de bloedafname, de controles en de twee chemokuren. De bloedafname was vorige week en ging via de nieuwe port-a-cath. Ik was toch wel gespannen en voelde een last van mijn schouders vallen toen er meteen bloed kwam, wat aangaf dat de nieuwe port-a-cath goed zit. De bloedwaardes waren goed en dus kon ik gaan kuren. Vandaag heb ik de vijfde chemokuur gehad en het ging gelukkig helemaal goed. Het spul zit er in en kan zijn werk doen. Over drie weken heb ik de laatste kuur en dan hoop ik het ziekenhuis een hele tijd niet meer te hoeven bezoeken.

Het eten gaat de laatste weken steeds beter. Doordat ik op dit moment nog steeds de sondevoeding heb, kan ik qua eten helemaal los gaan. Ik eet pannenkoekjes met jam en slagroom, ijs, slaatjes, chips, sausijzenbroodjes, appeltaart, hazelnoottaart, eigenlijk gewoon dat waar ik zin in heb. Zelfs de roze koeken zijn weer in de keuken opgedoken. Het streven (let op: dit is geen plan) is om half juli de sonde te laten verwijderen en het eten aan te gaan vullen met Nutridrink en zoals het nu gaat, zou dat moeten gaan lukken. Dan zal ik uiteraard wel beter moeten gaan eten om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen.

Of het door het eten komt weet ik niet, maar de laatste weken heb ik ook meer energie. Ben al een paar keer op bezoek geweest bij mijn moeder, boodschappen gaan doen en ik ga mijn medicijnen zelf halen bij de apotheek i.p.v. dat ik het laat bezorgen. Ook had ik voldoende energie om naar de de uitstrooiing van de as van mijn broer te gaan. De as zat in een grote ballon die op het strand van Katwijk aan Zee opgelaten werd. Het was heel bijzonder en ik was blij dat ik er bij kon zijn. Het voelde ook wel dubbel, want toen ik de ballon nakeek terwijl deze opsteeg, realiseerde ik me dat het ook andersom had kunnen zijn. Dat het mijn broer was die stond te kijken hoe mijn as wegdreef.

Op dit moment zie ik een behoorlijke vooruitgang in mijn situatie en geloof ik weer in de toekomst. Ik geloof dat ik er extra tijd uit kan gaan halen, maar ook energie om die tijd te benutten met leuke activiteiten. Kwantiteit en kwaliteit dus. Wie weet zitten er nog wat reisjes in en met een wondertje wordt het misschien wel een reis naar Namibië. Het zou er zo maar in kunnen zitten.