Donderdag 28 juni de zesde en laatste kuur gehad. De dagen daarna ging het nog steeds heel goed. Die zaterdag ben ik met een vriendin in Meijendel gaan wandelen. We zijn uiteraard in het pannenkoekenhuis geëindigd alwaar ik een hele pannenkoek naar binnen gewerkt heb. Het was een prima weekend.
Direct na het weekend begon ik me een stuk minder te voelen. Uiteindelijk heb ik de afgelopen weken voornamelijk in bed doorgebracht. Ik was weer doodmoe, maar ook weer aan het overgeven. Het eten ging de afgelopen weken steeds slechter. Het bleef weer hangen in mijn slokdarm en dat maakte me erg verdrietig. Was dit een tijdelijke teruggang als bijwerking van de chemo of was er iets anders aan de hand? Ik was bang dat het het laatste was. Aangezien er al een scan gepland stond, heb ik niet tussendoor het ziekenhuis gebeld om het probleem met eten te bespreken.
Gisteren was de dag van de scan en bloedafname. Gistermiddag werd ik al gebeld met de mededeling dat ik een bloedtransfusie nodig had. Geen verrassing gezien het feit dat ik weer zo extreem moe was. Voor vanmiddag stond er een afspraak met de oncoloog in de agenda en dus heb ik voor vanmorgen de bloedtransfusie geregeld.
De oncoloog had helaas geen goed nieuws. De laatste kuren hebben niets gedaan. Ten opzichte van de scan die na kuur 3 gemaakt was, was er weinig veranderd en wat er veranderd was, was dat de tumor in en rond mijn blaas iets gegroeid was. Deze dag had ik willen praten over het verwijderen van de sonde, maar in plaats daarvan heb ik moeten besluiten dat de sonde er in blijft. De verwachting is dat ik de komende tijd weer steeds slechter zal gaan eten en op een goed moment zal ik er weer helemaal niets meer in krijgen. Dan blijft alleen de sondevoeding over.

En nu? Nu ga ik mij voorbereiden op de dingen die komen gaan. Er moeten nog een aantal praktische zaken geregeld worden, maar ik ga ook nog die dingen doen die nog kunnen. Als het lukt om te organiseren dan doe ik nog een verre reis. Naar Namibië uiteraard. Verder neem ik het gewoon dag voor dag.
Om te beginnen zal ik de komende tijd nog zoveel mogelijk dingen eten. Alles nog een keertje proeven. Dit wordt het eerste afscheid: afscheid van het eten. Van elke hap zal ik genieten, maar ik zal ook huilen om het verlies.

Ja, en daarmee is de koek op. Geen chemo meer. Geen behandelingen meer. Het begin van het einde. Ik wist natuurlijk dat dit moment er aan zat te komen, maar een maand geleden voelde ik me zo veel beter dat ik er van overtuigd was dat het nog wat langer zou duren. Niemand weet wanneer dat einde zal zijn. Wat ik wel weet is dat het nu nog niet is en van nu ga ik genieten zolang er nog een nu is.