De afgelopen twee weken waren betrekkelijk rustig. Ik heb mijn uurtjes gewerkt en heb het goed naar mijn zin met mijn nieuwe taak. Het is leuk om iets anders te doen, af te stappen van de routine en weer goed na te moeten denken over wat je doet. Ik heb geen spijt van de beslissing om weer aan het werk te gaan en de beslissing om een ander project aan te gaan pakken.

Mijn moeder was toe aan wat nieuwe kleren en daarvoor ben ik met haar gaan shoppen. Een overenthousiaste verkoopster kreeg ik op de koop toe. Anderhalf uur(!!!) hebben we in het pashok doorgebracht terwijl deze verkoopster af en aan liep met kleren. Ze was niet te stuiten en na elk kledingstuk dat niet paste of stond, stoof ze weer weg om de juiste maat, kleur of pasvorm te gaan halen. Gelukkig is er wel het een en ander aangeschaft, maar ik was wel doodmoe na afloop.

Dan was er weer eens een gezellig samenzijn met twee vriendinnen, waarvan eentje een beetje uit beeld is geraakt en dat laatste vind ik jammer. Van deze vriendin heb ik geleerd hoe ik mijn soms wat absurde gevoel voor humor nog beter kon inzetten op die momenten dat de ellende het grootst is. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, maakten we lol onder het mom van: “We zitten nou eenmaal in deze hel, laten we er dan maar van genieten”, een uitspraak van Al Bundy waar we ons goed in konden vinden.
Samen met Tedje maak ik nu volop grappen over mijn ziekte en naderende dood en al zeg ik het zelf: we zijn er echt héél goed in. Maar jaren geleden waren wij met z’n drieën onovertroffen! Ik hoop dat we daar nog iets van terug kunnen krijgen. Het begin is gemaakt en de volgende eetafspraak staat al in de agenda.

Gisteren weer bij de oncoloog geweest voor de controle. Mijn (torenhoge) bloeddruk is gelukkig gezakt en voor mijn kapotte neus heb ik een afspraak bij de KNO-arts. Heb nog even met de arts gesproken over de – ietwat bizarre – situatie in onze familie die toch wel voor de nodige stress zorgt. Mijn broer heeft vorige week maandag zijn eerste chemo gehad en volgens de berichten gaat het niet zo heel goed met hem. Dat veroorzaakt natuurlijk weer extra zorgen bij mijn moeder en aangezien ik nog steeds de voornaamste mantelzorger voor mijn moeder ben heeft dat ook zijn weerslag op mijn leven. Afgelopen zondag was ik bij haar en dan moet ik hard werken om haar een beetje op te peppen. Dat te moeten doen als je zelf ook midden in een moeilijke en – niet te vergeten – zeer vermoeiende periode zit, is een ware uitputtingslag. Ik was zondag kapot toen ik thuis kwam van het bezoek aan mijn moeder.
De volgende afspraken voor chemo, controle en scan zijn ook gemaakt. De scan zal laten zien of deze chemo iets doet en staat voor 13 december gepland. Een week later heb ik dan de controle-afspraak met de arts waarin ik uiteraard ook de uitslag van deze scan ga horen. Dat wordt dus een hele spannende week kan ik je nu al vertellen en ik hoop zo met goed nieuws de kerstdagen in te mogen gaan. Maar voor die tijd heb ik nog drie chemo’s te gaan, waarvan ik de eerste vandaag gehad heb.

11 november was het 7 jaar nadat ik de uitslag borstkanker kreeg. In 2003 twijfelde ik er geen moment aan dat ik het zou overleven en dat ik 90 jaar zou worden. Nu – zeven jaar later – zijn mijn verwachtingen drastisch bijgesteld. Thuis valt er nog steeds niet over te praten dat ik op korte termijn dood ga. Volgens Youssif weten artsen niet alles en dan komen er voorbeelden van mensen die gehoord hadden dat ze niet lang meer te leven hadden en zie daar, na …  jaar lopen ze nog steeds rond. Het is best prettig om iemand in huis te hebben die er van overtuigd is dat het goed gaat komen, want daar kan ik lekker in meegaan, maar de ernst van de situatie volledig ontkennen is wat mij betreft niet de manier om hier mee om te gaan.
Natuurlijk blijf ik ook hopen dat de arts er helemaal naast zat toen hij mij nog 2 tot 3 jaar gaf. Natuurlijk blijf ik ook hopen dat er meer uit te halen zal zijn. Natuurlijk hoop ik ook dat deze ghanese medicijnen extra tijd zullen gaan opleveren of zelfs genezing. Maar naast al die hoop wil ik de realiteit van mijn situatie absoluut niet uit het oog verliezen en ik wil dat Youssif dat ook niet doet. Die 90 jaar ga ik zeker niet halen, maar 60 lijkt me wel een hele mooie leeftijd en ik hoop met heel mijn hart dat dat mogelijk zou kunnen zijn. 20 december weet ik of ik op meer dan 2 à 3 jaar kan hopen.