Woensdag 11 januari moest ik mij om 7 uur in de ochtend in Bronovo melden want om 7.45 uur werd ik al bij de operatiekamer verwacht. Mijn lieve buurman, die de afgelopen maand mijn privé-chauffeur is, vond het geen enkel probleem om heel vroeg voor mij z’n bed uit te komen. Zoveel hulp, daar word ik vaak stil van. Keurig op tijd werd ik afgeleverd. Na wat administratieve zaken, kreeg ik de altijd zo charmante operatie outfit aangereikt en mooi op tijd vertrok ik naar de operatiekamer. Daar kreeg ik de voorbereiding voor de operatie, waarvan het infuusnaaldje er een is. De jongen keek naar mijn arm en besloot dat dit een klus voor de arts was. Mijn dag was helemaal goed. Iemand met zelfkennis. Ik werd de operatiekamer ingereden, onderweg nog vrolijk begroet met een “he, daar is ze weer!”. Infuusnaaldje werd geplaatst en weg was ik.
Later deed ik mijn ogen weer open op de verkoever en werd mij verteld dat de linker katheter vervangen was en de rechter geplaatst. Succes! Dit was een geweldige dag. Nog wat slaperig werd ik opgehaald door een verpleegkundige die riep dat ze voor mij een flesje Nutridrink zou organiseren zodat ik wat te eten had en al dommelend werd ik teruggereden naar de zaal. De Nutridrink vergezeld van een kopje thee werd inderdaad later gebracht. Tevreden over het verloop van deze ochtend lag ik mijn thee te drinken en toen gebeurde het……….. ik werd opgehaald en moest naar de Radiologie. Ik wist van niks, maar de meneer van het vervoer riep dat er een drain geplaatst zou worden. Ik begreep er niks van. Nog vreselijk slaperig van de narcose – het plaatsen van de rechter katheter was lastiger gebleken dus het had allemaal wat langer geduurd – lag ik in bed in de gang en ik viel eigenlijk steeds in slaap. Toen ging de deur open en daar stond de maag-, darm- en leverarts die de stent ging plaatsen. Niet alleen ik wist van niks, maar ook de afdeling wist van niks, want ik had die thee dus al helemaal niet mogen drinken. Communiceren is en blijft erg lastig. Er werd weer e.o.a. goedje gespoten in mijn infuus en weg was ik. De stent was geplaatst, maar helaas bood dit ook geen oplossing voor mijn eetprobleem. Ik kreeg er nog steeds niks in en bleef dus ook afvallen.

Vrijdag 20 januari had ik een afspraak met de oncoloog en ik zei tegen hem dat ik dood aan het gaan was aan ondervoeding en uitdroging. Dat ik volkomen op was en alleen nog maar in mijn bed lag. Zo kon het niet langer en dus ben ik die dag weer opgenomen en is ’s middags de sonde geplaatst en ben ik aan de sondevoeding gegaan. Kreeg ook nog een bloedtransfusie en langzaamaan knapte ik wat op. Het lukte helaas niet om het netwerk voor de mensen die een sterbehandeling krijgen weer te pakken te krijgen, dus kon ik niets melden terwijl ik in het ziekenhuis lag. Het is natuurlijk allemaal niet helemaal zonder problemen verlopen. Vooral mijn anti-epilepsie-medicatie gaf grote problemen. De dosis werd gewijzigd en ik kreeg ook dan vaak niet de juiste hoeveelheid en mijn schema was in de war. Ik heb daardoor dicht tegen een aanval aangezeten.

Afgelopen maandag hebben de oncoloog en ik besloten om de chemotherapie te gaan starten en vandaag heb ik mijn eerste kuur gehad. Ik heb weer gekozen om de hoofdhuidkoeling te doen, maar ze zeggen dat de resultaten bij deze chemotherapie slechter zullen zijn. Ik heb geen last van de ijsmuts, dus ik wil het toch wel proberen. Na de kuur ben ik van de sondevoeding afgekoppeld en mocht ik naar huis. De thuispomp en zakken voeding staan hier al in de kamer en morgenochtend komt er iemand om me uit te leggen hoe e.e.a. werkt. Vanavond en vannacht geen eten en het voelt nu al raar, zo’n lege maag. Morgenochtend ga ik weer eten, heel lui eten want ik hoef er niets voor te doen. Vannacht hopelijk weer eens goed slapen. De volgende chemokuur is over drie weken, dus als alles goed gaat dan zie ik Bronovo voorlopig weer even niet en dat vind ik helemaal geen probleem.