Gisteren bloed geprikt en vandaag de afspraak met de oncoloog voor de uitslag. Bloeduitslagen waren goed. Zelfs de tumormarker was mooi laag, wat er op zou moeten duiden dat de tumoren zich rustig houden. Niets is minder waar. De kanker groeit explosief. Ik voelde de afgelopen weken al op verschillende plekken op mijn lichaam afwijkingen en de arts bevestigde vanmiddag dat dat inderdaad allemaal tumoren zijn. Ik had al het vermoeden dat het foute boel was, maar hoopte heel stiekem dat ik het mis had. De arts zei ook dat als het in dit tempo door blijft groeien ik nog maar een paar maanden te gaan had. En toen vroeg hij me of ik nog een poging wilde wagen. Met andere woorden: wil ik nog een chemo doen? Na de vorige wist ik heel zeker dat ik geen nieuwe chemo meer wilde, maar nu twijfel ik toch. De arts belt mij vrijdagmiddag op om te horen wat ik besloten heb. Ergens had ik liever gehad dat hij mij helemaal niets meer aangeboden had, want dan was er niets te kiezen. Dan kon ik niets anders doen dan doorgaan met leven en mij voorbereiden op dat wat nu wel heel dichtbij is. Nu is daar toch nog dat sprakje hoop. Dat kleine beetje hoop dat zegt: misschien haal ik er met deze chemo wat meer extra tijd uit. En ik merk dat ik die hoop ook wel erg prettig vind. Vanavond er met Youssif over gesproken, met mijn vriendin Tedje en met mijn moeder. Het gesprek met mijn moeder was het moeilijkste gesprek. We hebben samen zitten huilen, want ik heb hoe dan ook niet lang meer te leven en dat is niet alleen voor mij moeilijk, maar zeker ook voor mijn moeder.

Voor mijn gevoel klopt er ook nog iets niet. Ik heb energie en zin om dingen te gaan doen. Ben vorige week maandag meegegaan met het afdelingsuitje en een flinke wandeling door Delft meegelopen. Ik wilde gaan sporten en cursussen volgen. Ik heb ondertussen een fotografiecursus geboekt. Ik voel me niet als iemand die het einde van dit jaar niet gaat halen. Ik voel me uiteraard niet superfit, maar het voelt alsof ik nog wel even mee kan en dat klopt dus niet met de realiteit.
Wat ik uiteindelijk ga doen? Waarschijnlijk bedenk ik dat pas vrijdagmiddag als ik de oncoloog aan de telefoon heb. Dan roep ik gewoon wat mijn gevoel zegt, want hoe kan ik dit in hemelsnaam rationeel bepalen terwijl ik zo ontzettend vol emoties zit.